Jedna z najistotniejszych zasad księgi wieczystej, zakłada, że to co jest zapisane w księdze zgodne jest ze stanem faktycznym. Za właściciela nieruchomości (lub osobę uprawnioną np. użytkownika wieczystego) uznaje się tego, kto jest wpisany do księgi. Innymi słowy, w razie niezgodności między stanem prawnym nieruchomości ujawnionym w księdze wieczystej a rzeczywistym stanem prawnym, treść księgi rozstrzyga na korzyść tego, kto przez czynność prawną z osobą uprawnioną według treści księgi nabył własność lub inne prawo rzeczowe.
Rękojmia wiary publicznej nie chroni rozporządzeń nieodpłatnych (np. darowizna) albo dokonanych na rzecz nabywcy działającego w złej wierze.
Rękojmia nie działa przeciwko:
a) prawom obciążającym nieruchomość z mocy ustawy (niezależnie od wpisu),
b) prawu dożywocia,
c) służebnościom ustanowionym na podstawie decyzji właściwego organu administracji państwowej,
d) służebnościom drogi koniecznej albo ustanowionym w związku z przekroczeniem granicy przy wznoszeniu budynku lub innego urządzenia,
e) służebnościom przesyłu.
Rękojmię wiary publicznej ksiąg wieczystych wyłącza:
a) wzmianka o wniosku,
b) wzmianka o skardze na orzeczenie referendarza sądowego,
c) wzmianka o apelacji lub kasacji,
d) ostrzeżenie dotyczące niezgodności stanu prawnego ujawnionego w księdze wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym nieruchomości.